"Мен учун ижод — кислород каби. Агар бир кун ёки ҳатто бир соат ижод билан шуғулланмасам, кечқурун ўзимни кунни беҳуда ўтказгандек ҳис қиламан. Агар менга ўтмишда ёки ҳозирги кунда яшаган ҳар қандай рассомнинг устахонасини кўриш имкони берилганида, мен мексикалик рассом Руфино Тамаёни танлаган бўлардим. Болалигимизда уйимизда унинг ижодига бағишланган альбом бор эди, у мени жуда ёшлигимдан илҳомлантирган", – дейди Нуриддин Исаев.
"Шунақа рассомлар борки, йиллар давомида бир хил услубда ишлайди, умуман эксперимент қилмайди — менимча, бу жуда зерикарли. Чунки агар рассом изланмаса, у ривожланмайди. Ижодда янгилик бўлмаса, у бир нуқтада тўхтаб қолади. Мен учун эса ҳар бир асар — янги босқич, янги изланиш. Ижод мен учун шифо — устахонамга кирсам, барча ташвишлар йўқолади. Ҳар бир картина мени бошқа оламга олиб киради, гўё вақт тўхтайди. Мен истайман, томошабин асаримни қалби билан ҳис қилсин", - дейди Аҳмад Исоев.